ศาลจังหวัดสงขลานัดสืบพยานแพทย์ โรงบาลค่ายอิงคยุทธ 2 ปากเสร็จสิ้น กรณีนายอับดุลเลาะ อีซอมูซอ เสียชีวิตระหว่างถูกควบคุมตัวในค่ายทหาร

เมื่อวันที่ 17 ธ.ค. 2564 ที่ผ่านมา ศาลจังหวัดสงขลาสืบพยานฝ่ายอัยการผู้ร้อง เป็นพยานแพทย์จากโรงบาลค่ายอิงคยุทธบริหาร 2 ปากทางออนไลน์ เสร็จสิ้น กำหนดนัดสืบพยานฝ่ายญาติผู้ตาย วันที่ 19-20 ก.พ. 2565 ต่อไป ทนายความฝ่ายญาติผู้ตายแถลงต่อศาล ขอสืบพยานในนัดถัดไป จำนวน 4 ปาก หนึ่งในนั้นจะขอให้ศาลหมายเรียกหมอซึ่งเป็นพยานผู้เชี่ยวชาญมาเพิ่มอีก 1 ปาก เพื่อสืบพยานในครั้งนี้อีกด้วย คดีนี้สืบเนื่องจากเหตุการณ์ นายอับดุลเลาะ อีซอมูซอถูกควบคุม เมื่อวันที่ 20 ก.ค. 2562 โดยหน่วยเฉพาะกิจกรมทหารพรานที่ 44 และส่งตัวไปยังค่ายอิงคยุทธบริหาร ตำบลบ่อทอง อำเภอหนองจิก จังหวัดปัตตานี ต่อมาเวลาประมาณ 03.00 น. ของวันที่ 21 ก.ค. 2562 พบว่า นายอับดุลเลาะ หมดสติอยู่ในห้องควบคุมศูนย์ซักถาม หน่วยเฉพาะกิจกรมทหารพรานที่ 43 ค่ายอิงคยุทธบริหาร โดยนายอับดุลเลาะ ได้รับการรักษาเบื้องต้นที่โรงพยาบาลค่ายอิงคยุทธบริหาร จากนั้นถูกส่งไปรักษาตัวต่อ ณ

สิทธิเด็กในการชุมนุมโดยสงบ โดยศาสตราจารย์กิตติคุณ วิทิต มันตาภรณ์อาจารย์คณะนิติศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

เรียบเรียงโดย ณฐพร ส่งสวัสดิ์ อาสาสมัครนักสิทธิมนุษยชน มูลนิธิผสานวัฒนธรรม สิทธิในการชุมนุมของเด็กและเยาวชน การมีส่วนร่วมของเด็กและเยาวชนในการชุมนุมไม่ใช่ปรากฏการณ์ใหม่ และเด็กมีสิทธิในการชุมนุมไม่ต่างจากประชาชนกลุ่มอื่น ๆ โดยมีรัฐธรรมนูญไทย กฎหมายการคุ้มครองเด็ก และข้อตกลงระหว่างประเทศที่รับรองสิทธินี้อยู่ นั่นคือ อนุสัญญาสหประชาชาติว่าด้วยสิทธิเด็ก (CRC) มาตรา 12, 13, 15 ว่าด้วยการรวมกลุ่มโดยสันติ โดยต้องมีขอบเขต เช่น การชุมนุมต้องเป็นการชุมนุมโดยสงบ เป็นไปตามหลักการประชาธิปไตย สิทธิในการแสดงออกและรวมกลุ่มนี้ไม่ใช่สิทธิเด็ดขาด และถูกจำกัดได้ อย่างไรก็ตาม การที่รัฐจะจำกัดสิทธิในการชุมนุมนั้นจะต้องมีหลักเกณฑ์ โดยเฉพาะหลักเกณฑ์พื้นฐาน 3 ประการ คือ หลักกฎหมาย (Legality) หลักความจำเป็น (Necessity) และหลักความได้สัดส่วน (Proportionality) กล่าวคือ รัฐต้องพิสูจน์ให้ได้ว่าการจำกัดสิทธิในการชุมนุมนั้นชอบด้วยกฎหมาย ไม่เป็นไปตามอำเภอใจและมีความสมเหตุสมผล เป็นการใช้อำนาจเท่าที่จำเป็นเพื่อป้องกันภัยร้ายแรงที่กำลังจะเกิดขึ้น และได้สัดส่วนกับสิ่งที่เป็นภัย เพื่อผลประโยชน์ในด้านความมั่นคงและความปลอดภัยของประชาชน นอกจากนี้ก็ยังมีหลักเกณฑ์อื่น ๆ ที่ควรปฏิบัติตามอีก เช่น หลักความชอบธรรม หรือหลักความเป็นสากล โดยต้องคำนึงถึงว่า รัฐไม่ใช่ผู้ที่ “ให้สิทธิ” แต่เป็นผู้ที่มีหน้าที่ “ประกันสิทธิ”สิทธิเด็กในการชุมนุมโดยสงบ โดยศาสตราจารย์กิตติคุณ วิทิต มันตาภรณ์อาจารย์คณะนิติศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย“

องค์กรสิทธิระหว่างประเทศ ICJ – Amnesty เปิดข้อเสนอที่ควรบรรจุ ในร่าง พรบ.ทรมาน-อุ้มหาย ให้สอดคล้องกับพันธกรณีระหว่างประเทศ

เป็นที่ทราบกันแล้วว่า ร่าง พ.ร.บ.ป้องกันและปราบปรามการทรมานและการกระทำให้บุคคลสูญหาย พ.ศ. … ได้ผ่านการรับรองในวาระที่ 1 การรับหลักการร่างกฎหมายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ส่งผลให้ ขณะนี้ ร่าง พ.ร.บ. ดังกล่าวนี้ อยู่ในระหว่างการพิจารณา ทบทวน และแก้ไขข้อบัญญัติรายมาตรา โดยคณะกรรมาธิการพิจารณา ร่าง พ.ร.บ.ป้องกันและปราบปรามการทรมานและการกระทำให้บุคคลสูญหาย พ.ศ. … ซึ่งมีการเริ่มประชุมครั้งแรกไปแล้ว เมื่อวันที่ 5 ต.ค. ที่ผ่านมา โดย ณ ที่ประชุม มีความเห็นพ้องต้องกันว่า ร่าง พ.ร.บ. ดังกล่าว ฉบับรัฐบาล ที่ร่างโดยกระทรวงยุติธรรม ซึ่งเป็นร่างกฎหมายหลักที่ใช้พิจารณาในขณะนี้ ยังมีรายละเอียดปลีกย่อยหลายจุดที่คลาดเคลื่อนไปจากหลักการกฎหมาย อนุสัญญาระหว่างประเทศ และพันธกรณีระหว่างประเทศ ไม่ว่าจะในส่วนของ นิยามของคำว่า การทรมาน และการบังคับบุคคลให้สูญหาย หลักการเรื่องการเยียวยาผู้เสียหาย และครอบครัว คู่สมรสของผู้เสียหาย หรือแม้แต่รายละเอียดของการกระทำที่โหดร้าย ไร้มนุษยธรรม และย่ำยีศักดิ์ศรี ที่ขาดหายไป ซึ่งเป็นหนึ่งในรายละเอียดที่สำคัญในอนุสัญญาว่าด้วยการต่อต้านการทรมาน และการกระทำอื่นๆ ที่โหดร้าย ไร้มนุษยธรรม หรือที่ย่ำยีศักดิ์ศรี

นักศึกษาป.โท มมส. จัดทำบทความวารสารสังคม “การบังคับให้สูญหายโดยรัฐกรณีของประเทศไทย ปี 2530-2560”

เป็นที่ทราบกันดีว่า การบังคับให้บุคคลสูญหายไม่เพียงแต่เป็นการละเมิดสิทธิมนุษยชนอย่างร้ายแรงเท่านั้น แต่ยังถือเป็นอาชญากรรมร้ายแรงในหลายประเทศอีกด้วย โดยมติที่ประชุมระหว่างประเทศ และอนุสัญญาระหว่างประเทศว่าด้วยการคุ้มครองบุคคลทุกคนจากการหายสาบสูญ (CED) ภายใต้องค์กรสหประชาชาติ (UN) ต่างมีรายละเอียดพ้องต้องกันว่า การกระทำให้บุคคลสูญหายถือเป็นอาชญากรรมขั้นร้ายแรง และจำเป็นจะต้องถูกบัญญัติเป็นกฎหมายเพื่อป้องกันไม่ให้อาชญากรรมเช่นนี้เกิดขึ้นอีก แต่จนถึงขณะนี้ ประเทศไทยก็ยังไม่ได้มีการประกาศใช้กฎหมายว่าด้วยการป้องกันและปราบปรามการทรมานและการกระทำให้บุคคลสูญหาย เพื่อให้ความผิดทั้งสองข้อหานรี้เป็นความผิดอาญาที่ต้องนำตัวผู้กระทำความผิดมาลงโทษ แม้ว่ากฎหมายอนุวัติการฉบับดังกล่าวนี้ จะมิมติรับหลักการ และมีคำสั่งให้จัดตั้งคณะกรรมาธิการวิสามัญพิจารณาร่างพระราชบัญญัติป้องกันและปราบปรามการทรมานและการกระทำให้บุคคลสูญหาย พ.ศ. … เมื่อวันที่ 15 กันยายน 2564 ที่ผ่านมา แต่กระบวนการพิจารณากฎหมายรายมาตราที่ล่าช้าทำให้มีข้อกังวลอย่างมากว่า กรณีการทรมานและการบังคับบุคคลให้สูญหายอาจยังสามารถเกิดขึ้นได้ในระหว่างนี้ โดยบทความ “การบังคับให้สูญหายโดยรัฐกรณีของประเทศไทย ปี 2530-2560” เป็นบทความวิจัยจากวารสารสังคมศาสตร์เพื่อการพัฒนาท้องถิ่น มหาวิทยาลัยราชภัฏสารคาม โดย รัฐศาสตร์ มูลมาตร นักศึกษาปริญญาโท วิทยาลัยการเมืองการปกครอง จากมหาวิทยาลัยมหาสารคาม และณัฐกานต์ อัครพงศ์พิศักดิ์ อาจารย์ที่ปรึกษา จะมานำเสนอผลจากการศึกษาวิจัยกรณีการบังคับให้บุคคลสูญหายโดยรัฐในประเทศไทย ระยะเวลาปี 2530-2560 การบังคับบุคคลให้สูญหายในประเทศไทย ถูกแบ่งเงื่อนไขออกเป็น 2 ประการ ดังนี้ 1. สาเหตุของการบังคับบุคคลให้สูญหายที่เกิดขึ้นจากเงื่อนไขด้านบุคคลพบว่า การที่บุคคลเป็นแกนนําในการเคลื่อนไหวทางการเมือง การมีความคิดเห็นต่างทางการเมือง และการออกมาเคลื่อนไหวในลักษณะที่เป็นการวิพากษ์วิจารณ์ ตรวจสอบ

บันทึกเสวนาทาง Clubhouse วันที่ 13 ก.ย. 64 เวลา 19.00 น.“จับตา 15 กันยานี้! พ.ร.บ. อุ้มต้องไม่หาย กฎหมายต้องมี!”

เขียนและเรียบเรียงโดย รสา เต่าแก้ว/ณฐพร ส่งสวัสดิ์ พรเพ็ญ คงขจรเกียรติ ผู้อำนวยการมูลนิธิผสานวัฒนธรรม หลาย ๆ คนคงได้รับทราบสถานการณ์ [เกี่ยวกับการอุ้มหายและซ้อมทรมาน] ในสังคมไทยผ่านทางทั้งข่าวและรายงานสิทธิมนุษยชนขององค์การสหประชาชาติบ้างแล้ว ประเทศไทยได้ส่งสถิติ [เกี่ยวกับการอุ้มหายและซ้อมทรมาน] ไปให้กับองค์การสหประชาชาติ ในการรายงานสิทธิมนุษยชนในเรื่องของอนุสัญญาว่าด้วยเรื่องการต่อต้านการทรมานและบังคับให้สูญหาย ซึ่งประเทศไทยได้รายงานในครั้งแรกเมื่อปี 2556 หรือ 6 ปีหลังจากประเทศไทยลงนามในอนุสัญญาต่อต้านการทรมาน รายงานจำนวนมากเป็นรายงานกรณีที่เกิดขึ้นในพื้นที่ 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ เนื่องจากมีองค์กรสิทธิมนุษยชนเข้าไปรับเรื่องร้องเรียนในพื้นที่ดังกล่าว แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่มีกรณีเหล่านี้เกิดขึ้นในพื้นที่อื่น ๆ เพียงแต่อาจจะไม่มีรายงานออกไป เนื่องจากมีกลไกที่ยากลำบาก [ในการที่ผู้เสียหายจะได้รับความเป็นธรรม] เช่น กรณี [โจ้ถุงดำ] ที่นครสวรรค์ หากไม่มีคลิปวีดีโอเผยแพร่ออกมา ผู้ปกครองของมาวินก็น่าจะบอกว่าไม่ติดใจ เหมือนเคยพูดก่อนที่จะมีคลิปออกมา ซึ่งกรณีส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นเช่นนี้มาตลอด ไม่ว่าจะเป็นกรณีบาดเจ็บหรือเสียชีวิต เนื่องจากการทรมานไม่ทิ้งร่องรอยบาดแผลเอาไว้ การละเมิดลักษณะในนี้ เช่น การจับกุม ควบคุมตัวด้วยกฎหมายพิเศษ ไม่ว่าจะเป็นกฎหมายยาเสพติด  กฎอัยการศึก หรือพ.ร.ก.ฉุกเฉิน ต่างมีขั้นตอนที่ทำให้ชาวบ้านเสี่ยงกับการทรมาน การควบคุมตัวโดยมิชอบ และอาจนำไปสู่การพลาดพลั้งทำให้เสียชีวิต ซึ่งก็จะมีการซ่อนและทำลายศพตามมา กรณรซ้อมทรมานและอุ้มหาย ส่วนใหญ่มักเกิดกับนักกิจกรรม ผู้เห็นต่าง ผู้ลี้ภัยทางการเมืองออกจากประเทศไทย